به گزارش جهانی پرس، مریم اویسی- ستاره‌های نوترونی چگالی بالایی دارند و می‌توانند مواد را از ستاره همراه و همسایه خود «بدزدند». اگرچه بخشی از این مواد به‌عنوان جت به بیرون پرتاب می‌شود، اما قسمت عمده آن درون خود ستاره نوترونی فرو می‌ریزد. با تجمع مواد، این ستاره داغ‌تر و چگال‌تر می‌شود. آن‌گاه زمانی که مواد کافی جمع شد، یک انفجار گرماهسته‌ای رخ می‌دهد. در این انفجار شاهد همجوشی هسته‌ای هستیم که بین چند ثانیه تا چند دقیقه باقی می‌ماند و پرتوهای ایکس با عمر کوتاه را بیرون می‌دهد.
 آن‌چه در گذشته باعث شده بود انجام این کار سخت باشد، این است که جت‌ها جریان‌های پیوسته‌ای هستند که اندازه‌گیری نقطه شروع حرکت آن‌ها دشوار است. اما پژوهشگران اکنون توانسته‌اند سیگنالی با عمر کوتاه را در طول موج پرتو ایکس شناسایی کنند که می‌تواند نقش نقطه آغازین را برای اندازه‌گیری ایفا کند.
دانشمندان می‌گویند سرعت جت‌ها نزدیک به «سرعت گریز» از ستاره نوترونی بود. سرعت گریز در زمین 11.2 کیلومتر بر ثانیه است؛ این همان سرعتی است که راکت‌ها برای فرار از گرانش زمین باید به آن برسند.
این عدد برای ستاره‌های نوترونی تقریباً به اندازه نصف سرعت نور است.پژوهشگران حالا می‌خواهند ببینند که سرعت جت‌ها در ستاره‌های نوترونیِ دارای جرم و سرعت چرخش گوناگون، متفاوت است یا خیر.

.