به گزارش جهانی پرس،ترجمه و تنظیم: سمیه سیمین قد - استفاده از هوش مصنوعی (AL) می‌تواند به طور موثر تعامل و عملکرد شناختی را در میان سالمندان افزایش دهد و در بهبود کیفیت زندگی، ایمنی و آرامش خاطر بسیاری از افراد مسن و خانواده‌هایشان موثر شناخته شده است.
در واقع هوش مصنوعی یا Artificial Intelligence، مراقبت های سالمندان را از بسیاری جهات متحول کرده است. علاوه بر ابزارهای فناوری و ابزارهای کمکی، ربات های کمکی اجتماعی (SAR)، هدفشان بهبود کیفیت زندگی افراد مسن است. به عنوان مثال، فناوری هوش مصنوعی می‌تواند به سالمندان یادآوری کند که داروهای خود را مصرف کنند، به آنها در کارهای روزانه مانند پخت و پز و تمیز کردن کمک کند، حتی سقوط را تشخیص دهد و در صورت لزوم درخواست کمک کند.
اما هوش مصنوعی برای سالمندان فقط به همراهان روباتیک محدود نمی شود. این فناوری‌ در تسهیلات زندگی سالمندان و مراقبت‌های خانگی برای افزایش کیفیت مراقبت نیز استفاده می‌شود. الگوریتم‌های هوش مصنوعی می‌تواند داده‌های جمع‌آوری‌شده از دستگاه‌های پوشیدنی و حسگرها را برای تشخیص تغییرات در سلامت سالمندان تجزیه و تحلیل کند و مراقبان یا پزشکان را نسبت به مشکلات احتمالی آگاه کند. در واقع امکان مداخله زودهنگام و مراقبت های پیشگیرانه را که برای افراد مسن بسیار حائز اهمیت است، فراهم می کند.
در واقع هوش مصنوعی می تواند ابزار قدرتمندی برای سالمندان باشد تا استقلال خود را حفظ کنند و رفاه خود را بهبود بخشند.
مطالعات نشان می دهد که ۲۷ درصد از افراد مسن 60 سال یا بالاتر در ایالات متحده امریکا به تنهایی زندگی می کنند. در واقع دستیارهای مجازی و روبات های همراه با هوش مصنوعی می توانند تعامل اجتماعی و همراهی را برای سالمندان فراهم کنند و به کاهش احساس تنهایی و انزوا کمک کنند. این همراهان هوش مصنوعی می‌توانند در مکالمه شرکت کنند، بازی کنند، و حتی حمایت عاطفی ارائه دهند و بهزیستی ذهنی سالمندان را بهبود بخشند و به کاهش زوال شناختی و حفظ سلامت مغز کمک کنند، اما سیستم‌های هوش مصنوعی ممکن است برای درک تفاوت‌های عاطفی یا زمینه‌ای در گفتار سالمندان مشکل داشته باشند، که ارائه پاسخ‌ها و پشتیبانی مناسب را برای آنها دشوار می‌کند. علاوه بر این، دستگاه‌های هوش مصنوعی ممکن است یک رویکرد یکسان را برای همه سالمندان اتخاذ کنند که ممکن است نیازهای مختلف جمعیت سالمند را برآورده نکند. در واقع ممکن است همدم مناسبی نباشند.
از سوی دیگر، سیستم‌های هوش مصنوعی نمی‌توانند نیاز به تعامل انسانی را جایگزین کنند، به عنوان مثال محبت و حسی که فرزندان به والدین خود دارند یا والدین به فرزندانشان. و اینگونه است که سالمندان اگر صرفاً به فناوری برای همراهی و ارتباط متکی باشند، ممکن است افزایش انزوا را تجربه کنند.
در واقع فناوری هوش مصنوعی می تواند به خودکارسازی کارهایی نظیر روشن کردن چراغ ها، تنظیم ترموستات و مدیریت سیستم های امنیتی خانه کمک کند. همچنین هوش مصنوعی می‌تواند به کارهایی مانند برنامه‌ریزی غذا، خرید مواد غذایی و حمل‌ونقل از طریق سیستم‌های فرمان صوتی و دستگاه‌های متصل کمک کند، اما نباید از این نکته غافل شد که برخی از سالمندان ممکن است، با فناوری هوش مصنوعی آشنا نباشند و دسترسی و استفاده موثر از آن برای آنها دشوار باشد.
در پایان این گونه نتیجه گیری می شود که هوش مصنوعی (AI) این پتانسیل را دارد که به طور قابل توجهی بر توانایی شناختی و کیفیت کلی زندگی افراد مسن تأثیر بگذارد. اما می تواند این تاثیر هم به صورت مثبت و هم منفی باشد.