وی هدف این سیستم‌ها را بهبود عملکرد و انعطاف‌پذیری شبکه‌های توزیع آب و همچنین جلب رضایت مصرف‌کنندگان و مشارکت آنها دانست و اظهار کرد: شبکه‌های هوشمند آب به‌ عنوان بخشی از نتایج پیشرفت تکنولوژی در شبکه‌های برق، مرحله جدیدی در طراحی، بهره‌برداری و مدیریت زیرساخت‌های آب شهری ایجاد کرده‌اند.

 

قائمی، مدیریت هوشمند آب را به‌عنوان یک رویکرد هوشمند، موجب افزایش آگاهی از موقعیت شبکه و نظارت در زمان واقعی، پیش‌بینی شرایط، پاسخ به بحران، بازیابی شبکه و همچنین عملیات خوددرمانی شبکه دانست و یادآور شد: با افزایش عمر سیستم‌های آب‌رسانی، میزان صدمات در آنها بالا رفته و شاخص‌های کیفی و راندمان سیستم کاهش پیدا می‌کند؛ لذا هدف اصلی اجرای این طرح ارزیابی مناسب‌تر سیستم‌های توزیع آب به‌منظور پایش آلودگی در شبکه‌ها، جلوگیری از نقصان‌های احتمالی با پاسخگویی در زمان مؤثر و همچنین به‌حداقل‌رساندن تأثیرات اقتصادی این نقصان‌ها با پیاده‌سازی شبکه‌های هوشمند است.

 

مجری طرح افزود: کاهش هشدارهای ناصحیح سیستم، بهبود مدیریت شبکه با استفاده از آگاهی به‌هنگام از نحوه عملکرد شبکه هم از سایر اهدافی است که در انجام این طرح دنبال می‌شد.

 

این محقق و پژوهشگر درباره چالش‌های موجود در انجام این طرح، گفت: از چالش‌های موجود در این طرح می‌توان به دسترسی به داده‌های بررسی کیفیت آب اشاره کرد؛ چرا که نتوانستم از داده‌های موجود در کشور استفاده کنم و این داده‌ها قابل دسترسی نبود. به همین دلیل مجبور شدم از داده‌ها، نمونه‌ها و اطلاعات خارجی استفاده کنم. همچنین به دلیل همه‌گیری کرونا، نمی‌توانستم ارتباط مؤثر و مناسب با استاد راهنما داشته باشم؛ چرا که دانشگاه‌ها و آزمایشگاه‌ها تعطیل بود.

 

وی خاطرنشان کرد: با استفاده از نتایج این طرح می‌توان شبکه‌های آب‌رسانی شهری کشور را هوشمند کرد و با این هوشمندسازی، کیفیت آب درون شبکه در هر زمان و با سرعت بسیار بالا مورد سنجش قرار می‌گیرد و از بروز هر گونه پیامد ناشی از بروز آلودگی در شبکه آب‌رسانی جلوگیری می‌شود.