به گزارش جهانی پرس از صدا وسیما، به نقل از پایگاه اطلاع رسانی سلول های بنیادی ایران، محققان با بررسی پادتن های خودواکنشگر تولید شده توسط لنفوسیت‌های B و بررسی تحمل مرکزی به گیرنده‌ای به نام TLR۹، مسیر درمانی جدیدی برای اختلالات خودایمنی کشف کردند.
بر اساس این گزارش، محققان دانشکده پزشکی دانشگاه استنفورد، جزئیات جدیدی را در مورد اینکه چگونه دستگاه ایمنی از تولید آنتی‌بادی‌هایی که می‌توانند از آسیب رساندن به بافت‌های سالم بدن جلوگیری کند، کشف کرده‌اند؛ که در مجله پزشکی تجربی (JEM) منتشر شده، همچنین نشان می‌دهد که چگونه این فرآیند در اختلالات خودایمنی مانند اسکلروز سیستمیک، بیماری کاوازاکی [KD]، سندرم شوگرن و لوپوس اریتماتوز سیستمیک مختل می‌شود و استراتژی‌های بالقوه جدیدی برای درمان این بیماری‌ها پیشنهاد می‌کند.

سلول‌های B که به آن‌ها لنفوسیت‌های B نیز می‌گویند، نوعی گلبول سفید از زیرگروه لنفوسیت‌ها هستند. آن‌ها یکی از اجزای اصلی ایمنی هومورال هستند که به عنوان دستگاه ایمنی اکتسابی است.

سلول‌های B مولکول‌های پادتن را تولید می‌کنند. با این حال، این پادتن ها ترشح نمی‌شود. بلکه در غشا پلاسمایی قرار می‌گیرند و در آنجا به عنوان بخشی از گیرنده‌های سلول B عمل می‌کنند.

هنگامی که یک سلول B یا سلول خاطره B توسط آنتی‌ژن‌فعال می‌شود، تکثیر می‌یابد و سلول‌های موثری تبدیل می‌شوند که برای ترشح آنتی‌بادی تمایز یافته‌اند.

سلول‌های B با تولید آنتی‌بادی‌هایی که قادر به شناسایی مولکول‌های خارجی معروف به آنتی‌ژن هستند، به مبارزه با عفونت‌ها کمک می‌کنند و توسط عوامل بیماری‌زای مهاجم مانند باکتری‌ها و ویروس‌ها تولید می‌شوند.

اما برخی از سلول‌های B، آنتی‌بادی‌هایی تولید می‌کنند که آنتی‌ژن‌های خودی تولید شده توسط سلول‌های خود بدن را شناسایی می‌کنند و به طور بالقوه باعث می‌شوند که سیستم ایمنی به اشتباه به بافت‌های سالم حمله کند و منجر به انواع بیماری‌های خودایمنی شود.

برای کمک به جلوگیری از این اتفاق، سیستم ایمنی تلاش می‌کند تا سلول‌های B خود واکنش‌گر را با قرار دادن آن‌ها در معرض آنتی‌ژن‌های خود هنگام رشد در مغز استخوان از بین ببرد.

تصور می‌شود که این فرآیند که به عنوان تحمل مرکزی شناخته می‌شود، توسط گیرنده‌های سلول (BCRs) B روی سطح سلول‌های B در حال رشد کنترل شود.

سلول‌های دارای BCR که به آنتی‌ژن‌های خودی متصل می‌شوند، قبل از اینکه بتوانند از مغز استخوان خارج شده و وارد گردش خون شوند، برداشته می‌شوند. با این حال، در مطالعه جدید تیم‌های تحقیقاتی گزارش دادند که تحمل مرکزی به گیرنده‌ای به نام TLR۹ نیز بستگی دارد.

این گیرنده در داخل سلول‌های B در بخش‌هایی به نام اندوزوم‌های دیررس قرار دارد و با اتصال به قطعات DNA فعال می‌شود. محققان دریافتند که کاهش TLR۹ تحمل مرکزی را مختل می‌کند و باعث می‌شود موش‌ها تعداد سلول‌های B خود واکنش‌دهنده و آنتی‌بادی‌های بیشتری تولید کنند.

این تیم تحقیقاتی دریافتند که فعالیت TLR۹ در سلول‌های B بیماران مبتلا به اسکلروز سیستمیک، یک بیماری خودایمنی که به پوست، مفاصل و اندام‌های داخلی آسیب می‌زند، کاهش می‌یابد.

کاهش مشابهی در فعالیت TLR۹ قبلاً در سلول‌های B در بیماری لوپوس نیز مشاهده شده بود.

محققان دریافتند که این کاهش فعالیت TLR۹ به دلیل پروتئینی به نام CXCL۴ است که مانند TLR۹ می‌تواند به قطعات DNA متصل شود.

سطح CXCL۴ در بیماران مبتلا به اسکلروز سیستمیک و لوپوس افزایش می‌یابد و محققان دریافتند که وقتی به قطعات DNA متصل می‌شود، CXCL۴ از تحویل آن‌ها به اندوزوم‌های دیررس جلوگیری می‌کند، جایی که به طور معمول قادر به فعال کردن TLR۹ و القای تحمل سلول B هستند.

به گفته محققان، داده‌های این مطالعات، الگوی فعلی را به چالش می‌کشند که سیگنال‌دهی BCR به تنهایی مسئول حذف سلول‌های B خود واکنش‌دهنده در مغز استخوان است، زیرا نشان دادند که سیگنال‌دهی TLR۹ نقش اساسی در ایجاد تحمل سلول‌های B مرکزی دارد.

اصلاح عملکرد معیوب TLR۹ در سلول‌های B از بیماران مبتلا به اسکلروز سیستمیک و شاید سایر بیماری‌های خودایمنی، به طور بالقوه با خنثی کردن CXCL۴، ممکن است یک استراتژی درمانی جدید برای بازگرداندن تحمل سلول‌های B باشد.

بیماری‌های خودایمنی گروهی از بیماری‌ها هستند که در اثر پاسخ‌های غیرطبیعی ایمنی به قسمت‌های عملکردی بدن ایجاد می‌شوند.

 یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های سیستم ایمنی، ترکیب پیچیده‌ای است که شامل انواع مختلفی از اندام‌ها، بافت‌ها، سلول‌ها و مولکول‌هایی است که عملکرد‌های ایمنی را انجام می‌دهند.

بیماری‌های خودایمنی به حالت‌های ایمونوپاتولوژیک اطلاق می‌شود که در آن سیستم ایمنی به اندام‌های خود، بافت‌ها، سلول‌ها و مولکول‌ها زمانی واکنش نشان می‌دهد که تنظیم مقررات تحمل ایمنی از تعادل خارج شود یا از بین برود، در نتیجه منجر به آسیب به خود ارگان‌ها می‌شود. بیماری‌های خودایمنی پاتوژنز‌های پیچیده و متنوعی دارند.