به گزارش جهانی پرس- سارا صادقی ، کم کم در آستانه قرار گرفتن در ماه بهمن هستیم ماهی که پراز جشنواره های رنگارنگ است و هر کدام یک حوزه ای را دنبال می کنند. جشنواره فیلم فجر هم یکی از این جشنواره ها هست با این تفاوت که هدف یک کارگردان از ساخت فیلم، انتقال پیام و دیدگاه هنری او به مخاطبان عام جامعه است. اگر سینماگران ما صرفا با نگاه مسابقه ای بخواهند فیلم خود را بسازند ، قطعا آن سینما از منظر تزریق پیام و اندیشه به جامعه، به کل تعطیل بوده و دیگر استفاده از کلمه عامه و عامه مردم برای بهره مندی از آثار این سینماگران معنا و مفهوم صحیحی ایجاد نمی کند و باید اینگونه آثار را صرفا یک سینمای شخصی برای خود فیلمسازان قلمداد کرد!  اینکه قرار باشد اثر یک فیلمساز در مقاطع خاصی از سال ، به عناوین مختلف و توسط یک گروه متشکل از همکار ، متخصص، منتقد و اهل نظر دیده شود و عده ای نیز بخواهند آن را ارزیابی کرده و در موردش اظهار نظر کارشناسی نمایند و جوایزی را نیز به آنها اختصاص دهند ، امر مردودی نیست و کسی هم نمی تواند منکر اهمیت این بخش از موضوع نیز باشد وضعیت موجود مشخص کرد برخی از فیلمسازان ما عطش خاصی برای دیده شدن فیلمهایشان در جشنواره ها را دارند و حتی برخی به گونه ای شتابزده و شبانه روزی عمل می کنند که می خواهند فیلمشان را به هر قیمتی که شده به جشنواره برسانند، ولو به بهای افت و تنزل آثارشان! این موضوع برای برخی تبدیل به یک عادت ، رویه و رفتار فرهنگی شده است. اصرار بیش از اندازه برای چنین حضورهایی، برای دیده شدن آثار خود در اینگونه جشنها و مسابقات ، عمدتا نیاز به مطرح شدن آنها را بیشتر تداعی می کند تا روشن نگهداشتن فانوس صنعت سینمای کشور! اگر محتوای یک اثر سینمایی از ارزش و غنای فرهنگی لازم و کافی برخوردار باشد ، بهترین قاضی و داور برای انتخاب آن اثر ، مردم و مخاطبان عام هستند نه مسابقات رنگارنگ از نوع دولتی!
در شرایطی که تامین هزینه های گزاف زندگی سینماگران در حد شعار و حرفهای قشنگ خلاصه می شود ، عزیزان مدیر اگر واقعا مدافع سینماگران و فیلمهای آنها هستند ، چرا عمده نگاه خود را به امر رسیدگی به مشکلات خود سینماگران معطوف نمی کنند؟ باز اگر وضعیت اقتصادی سینماگران اهمیتی برای مدیران ارشد سینمای کشور ایجاد می کرد و حداقل در جهت بهبود نسبی وضعیت ایجاد شده، حرکت مفیدی مشاهده می گردید ، آن زمان شاید می توانستیم عقلانیت را پشت صحنه این فعالیتها احساس نموده و بگوییم ریخت و پاشها در جهت برگزاری یک فستیوال سینمایی پرثمر توجیه منطقی نیز دارند ، ولی بحث همیشگی بر سر این است که اصل گرفتاری سینماگران فراموش شده اما قرار است به هر قیمتی و با پذیرش هرگونه خطری به مختصات اثر او پرداخت شود!