پایگاه خبری تحلیلی جهانی پرس
کد مطلب: ۳۶۱۰۳۵ | تاريخ: ۱۴۰۳/۳/۸ | ساعت: ۹ : ۵۶
خالکوبی خطر ابتلا به سرطان را ۲۱ درصد افزایش می‌دهد
نتایج جدیدترین مطالعه روی خالکوبی نشان داده است که انجام خالکوبی صرف نظر از اندازه آن، خطر ابتلا به لنفوم یا تومورهای سرطانی را تا ۲۱ درصد افزایش می‌دهد.
به گزارش جهانی پرس از ایسنا، طبق یک مطالعه جدید، انجام خالکوبی یا تتو صرف نظر از اندازه آن، خطر ابتلا به لنفوم را تا ۲۱ درصد افزایش می‌دهد.
به نقل از ان‌ای، خالکوبی بسیار رایج‌تر از چند دهه پیش شده است. بر اساس گزارش مرکز تحقیقات پیو(Pew)، ۳۲ درصد از بزرگسالان در ایالات متحده حداقل یکی و ۲۲ درصد نیز بیش از یک خالکوبی روی بدن خود دارند و محققان می‌گویند می‌خواهند مطمئن شوند که این کار به صورت کاملا ایمن انجام شود.
همراه با افزایش جهانی محبوبیت خالکوبی، متاسفانه افزایشی غیر قابل توضیح در بروز لنفوم بدخیم که سرطان سیستم لنفاوی است، دیده می‌شود. اکنون محققان دانشگاه لوند در سوئد در یک مطالعه جدید این دو را بررسی کردند تا ببینند آیا ارتباطی بین خالکوبی و ابتلا به لنفوم وجود دارد یا خیر.
کریستل نیلسن، دانشیار اپیدمیولوژی در دانشگاه لوند و سرپرست و نویسنده مسئول این مطالعه گفت: ما افراد مبتلا به لنفوم را از طریق ثبت جمعیت شناسایی کرده‌ایم. سپس این افراد با گروه کنترل همجنس و هم‌سن اما بدون لنفوم مطابقت داده شدند. همچنین شرکت کنندگان در این مطالعه به پرسشنامه‌ای در مورد سبک زندگی پاسخ دادند تا مشخص شود آیا آنها خالکوبی دارند یا خیر.
سیستم لنفاوی بخشی از سیستم ایمنی بدن است که سطح مایعات بدن را متعادل نگه می‌دارد و در برابر عفونت از بدن محافظت می‌کند.
دو نوع اصلی سرطان وجود دارد که سیستم لنفاوی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. یکی لنفوم غیر هاجکین(NHL) که حدود ۹۰ درصد از کل لنفوم‌ها را تشکیل می‌دهد و دیگری لنفوم هاجکین است.
لنفوم(Lymphoma) گروهی از تومورهای یاخته‌های خون‌ساز و بافت‌های لنفی است که از لنفوسیت‌ها به وجود می‌آید. گاهی واژه لنفوم تنها به تومورهای سرطانی اشاره دارد و به همه تومورها گفته نمی‌شود. نشانگان این بیماری شامل بزرگ شدن گره‌های لنفاوی است که معمولاً بدون درد است و تب، تعرق، خارش، کاهش وزن، احساس خستگی و دیگر علائم را شامل می‌شود.
حدود ۴۰ نوع فرعی از لنفوم غیر هاجکین وجود دارد که سرعت رشد و گسترش آنها متفاوت است. لنفوم غیر هاجکین یکی از شایع‌ترین سرطان‌ها در ایالات متحده است و می‌تواند در هر سنی رخ دهد.
این مطالعه شامل ۱۱ هزار و ۹۰۵ نفر سوئدی بود که ۲ هزار ۹۳۸ نفر از آنها بین ۲۰ تا ۶۰ سالگی به لنفوم مبتلا بودند. در میان این شرکت‌کنندگان، ۵۴ درصد به پرسشنامه در مورد خالکوبی پاسخ دادند و ۴۷ درصد از افراد گروه کنترل(آنهایی که لنفوم نداشتند) نیز همین کار را کردند و مشاهده شد که شیوع خالکوبی در بین افراد مبتلا به لنفوم ۲۱ درصد و در گروه کنترل ۱۸ درصد بود.
نیلسن گفت: پس از در نظر گرفتن سایر عوامل مرتبط مانند سیگار کشیدن و سن متوجه شدیم که خطر ابتلا به لنفوم در میان افرادی که خالکوبی کرده بودند، ۲۱ درصد بیشتر بود. این نتایج در حال حاضر نیاز به تأیید و بررسی بیشتر در سایر مطالعات دارد و چنین تحقیقاتی ادامه دارد.
محققان قبل از تجزیه و تحلیل داده‌ها این فرضیه را مطرح کردند که خالکوبی بزرگ‌تر ممکن است به معنای افزایش خطر ابتلا به لنفوم باشد، اما این فرض درست نبود و مشخص شد که خطر ابتلا به سرطان بر اثر خالکوبی به اندازه آن ارتباطی ندارد.
نیلسن گفت: ما هنوز نمی‌دانیم چرا اینچنین است. تنها می‌توان حدس زد که یک خالکوبی، صرف نظر از اندازه‌اش باعث ایجاد التهاب با درجه پایین در بدن می‌شود که به نوبه خود می‌تواند باعث ایجاد سرطان شود. بنابراین موضوع پیچیده‌تر از آن چیزی است که در ابتدا فکر می‌کردیم.
مطالعات قبلی نشان داده‌اند که ذرات جوهر خالکوبی و در واقع، نانوذرات فلزی از سوزن خالکوبی می‌توانند به غدد لنفاوی بروند.
نیلسن می‌گوید: ما از قبل می‌دانیم که وقتی جوهر خالکوبی به پوست تزریق می‌شود، بدن آن را به عنوان چیزی خارجی که نباید وجود داشته باشد، تفسیر می‌کند و سیستم ایمنی بدن فعال می‌شود. بخش بزرگی از جوهر خالکوبی از پوست به غدد لنفاوی منتقل می‌شود و در آنجا رسوب می‌کند.
اکنون محققان بررسی خواهند کرد که آیا ارتباطی بین خالکوبی و سایر انواع سرطان و همچنین بیماری‌های التهابی وجود دارد یا خیر. آنها توصیه‌های زیر را ارائه می دهند.
نیلسن می‌گوید: مردم احتمالاً می‌خواهند به خالکوبی زدن ادامه دهند و بنابراین بسیار مهم است که ما از ایمن بودن آن مطمئن شویم. خوب است که همگان بدانند که خالکوبی می‌تواند بر سلامت شما تأثیر بگذارد و اگر علائمی را تجربه کردید که فکر می‌کنید می‌تواند به خالکوبی شما مرتبط باشد، باید به ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی مراجعه کنید.
این مطالعه در مجله eClinical Medicine منتشر شده است.