به گزارش جهانی پرس از روابط عمومی و امور بین الملل موزه ملی انقلاب اسلامی و دفاع مقدس، پنجمین ویژه برنامه «شب خاطره» با محوریت «روایت فداکاری‌های هوانیروز ارتش» در دوران جنگ تحمیلی، با حضور امیر سرتیپ‌دوم محمدرضا فولادی رئیس سازمان حفظ آثار ونشر ارزش‌های دفاع مقدس ارتش، سردار نادر ادیبی مدیرعامل موزه ملی انقلاب اسلامی و دفاع مقدس، امیر محمود محمدعلی‌فام جانشین فرمانده هوانیروز ارتش و جمعی از خلبانان و خانواده‌‎های ارتش در سالن خلیج فارس موزه ملی انقلاب اسلامی و دفاع مقدس برگزار شد.
امیر سرتیپ‌دوم محمدرضا فولادی رئیس سازمان حفظ آثار ونشر ارزش‌های دفاع مقدس ارتش، در ابتدا جنگ را ترکیبی از ایمان، علم، فناوری، حماسه و خلاقیت دانست و اظهار داشت: هوانیروز در دوران دفاع مقدس یک نیروی ویژه بود که در مقاطع مختلفی در شکل‌گیری انقلاب، بیعت با امام راحل (ره) و دوران دفاع مقدس گُل کاشت.
وی، هوانیروز را یک نیروی خدمت‌گزار به مردم دانست و خاطرنشان کرد: هیچ عملیات مشترک و مستقلی در دوران دفاع مقدس نبوده است که هوانیروز در آن حضور نداشته باشد بلکه همواره پای کار و پشتیانی‌کننده بوده است. ۲۹۶ هزار هلی‌بُرن و جابه‌جایی نیرو در سطح یگان‌ها؛ انتقال و جابه‌جایی ۲۵۶ هزار مجروح در شرایط سخت؛ انتقال بیش از ۱۰۰ هزار تن مهمات و ۳۳۰ هزار ساعت پرواز عملیاتی که هرکدام‌شان برگشتی در آن نبوده است، کارنامه درخشان این نیرو را ساخته است.
در ابتدا، سرهنگ محسن صادق‌نیا مدیر حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس نیروی زمینی ارتش به جنایات رژیم صهیونیستی در منطقه پرداخت و گفت: رژیم صهیونیستی جنایت‌کار و متحدانِ نادانش بدانند با اقدامات جنایت‌کارانه‌ای که انجام می‌دهند، هر روز یک قدم به نابودی نزدیک‌تر می‌شوند.
وی نقش خانواده ارتش را در جریان جنگ تحمیلی بی‌بدیل دانست و تاکید کرد: ما در طول سال‌های جنگ تحمیلی آن‌گونه که بایسته و شایسته بود به نقش مادران و همسران شهدا نپرداخته‌ایم؛ اگر پشتیبانی و فداکاری و از خودگذشتگی این مادران و بانوان نبود، هیچ رزمنده‌ای نمی‌توانست در این سال‌ها به‌خوبی و با موفقیت ماموریت خود را به طور شایسته انجام دهد.
مدیر حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس نیروی زمینی ارتش، شب‌های خاطره را فرصتی برای پرداختن و تجلیل از خانواده ارتش دانست و ما خودمان را مدیون خانواده ارتش می‌دانیم و معتقدیم، «سرنی در نینوا میماند اگر زینب نبود کربلا در کربلا میماند اگر زینب نبود»؛ لذا از شب‌های خاطره برای گرامی‌داشت مادران و همسران شهدا بهره خواهیم گرفت.
سپس، سرهنگ خلبان حسین ناظوری، فرمانده گردان هجومی هوانیروز در دوران دفاع مقدس به تشریح بخشی از خاطرات خود پرداخت و با بیان اینکه دوست دارم امشب از مظلومیت و شجاعت خلبان‌های هوانیروز صحبت شود، گفت: عملیات خیبر بزرگترین عملیاتی بود که هوانیروز در آن شرکت داشت. تا یک ساعت قبل از عملیات نیرو‌های ما از این عملیات بی‌خبر بودند. قبل از عملیات باران خیلی شدیدی باریده بود درحالی که به ما ابلاغ شد باید نیرو‌های پیاده را به جزیره مجنون انتقال دهید.
وی با تاکید براینکه عملیات خیبر یک اتفاق بزرگ بود، عنوان کرد: شینوک به هیچ وجه نباید به خط اول جنگ برود، چون جثه‌ی بزرگی دارد و خیلی راحت مورد اصابت گلوله قرار می‌گیرد. به ما گفتند، باید شبانه به جزیره بروید. ماموریت داده شد به ۵ فروند هلی‌کوپتر شینوک که هرکدام ۶۰ رزمنده را به جزیره انتقال دهد و این در شرایطی بود که باید ماموریت در شب و بدون نور و روشنایی باشد.
فرمانده گردان هجومی هوانیروز در دوران دفاع مقدس تاکید کرد: عملیات برای ما چراغ خاموش بود؛ یعنی داخل و خارج هلی‌کوپتر نباید هیچ‌گونه چراغی روشن باشد و عملیات در تاریکی مطلق است. تمام خلبان‌ها وصیت‌نامه‌هایشان را نوشتند، چون می‌دانستند این راه بی‌بازگشت است. سرهنگ جلالی آن زمان فرمانده ما بود که گفتند، من اولین‌پرواز بلند می‌شوم تا بچه‌ها روحیه بگیرند، اما ایشان بدون نور نتوانست داخل جزیره بنشیند و سرهنگ طاعتی که با همراهی سردار شهید احمد کاظمی به جزیره رفته بودند، با آتش زدن چرخ جیپ فرماندهی، برای هلی‌کوپتر روشنایی ایجاد کرده بودند.
سرهنگ ناظوری، بلند کردن هلی‌کوپتر بدون نور را به مانند حرکت ماشین با سرعت ۱۰۰ کیلومتر و چشم‌بسته دانست و عنوان کرد: برای اولین‌بار در دنیا خلبان‌های شجاع ما رزمندگان را با هلی‌کوپتر شینوک در جزیره مجنون جنوبی نشاندند.
در ادامه، سرهنگ قاسم ژنده‌رزم، به بیان خاطراتی پرداخت و گفت: خلبان‌های هوانیروز در هشت سال دفاع مقدس اتفاقاتی را رقم زدند که به نظرم خارج از تخصص بود و باید گفت تخصص در برابر این اتفاقات کمآورده بود؛ شینوک برابر قانون قابلیت حمل ۴۴ نفر را دارد درحالی که من به‌یاد دارم ما در عملیات‌های مختلف تا ۹۰ نفر انتقال نیرو داشتیم.
وی نقش نیرو‌های بسیج و سپاه را برجسته دانست و گفت: من اینجا قصد دارم از نیرو‌هایی حرف بزنم که اگر نبودند ما امکان رزم پیدا نمی‌کردیم؛ معتقدم برادران فنی اگر ایثار نمی‌کردند، کار ما به ثمر نمی‌رسید. سوخت‌گیری و موشک‌زدن برای هلی‌کوپتر روشن از خطرنا‌کترین کار‌ها بود که اگر عوامل فنی و سربازان این اقدامان آماده‌سازی را انجام نمی‌دادند، زمینه جنگ برای ما محقق نمی‌شد.