به گزارش جهانی پرس، سارا صادقی- اپرای عروسکی «مولوی» به تهیه‌کنندگی بنیاد رودکی و گروه تئاتر عروسکی آران از ۲۲ آبان در تالار فردوسی روی صحنه رفت؛ این تئاتر که تاکنون در چند شهر ایران و حتی خارج از کشور اجرا شده بود، بار دیگر با حضور گسترده مردم به صحنه رفت.
نیم ساعت به اجرای کار تماشاگران در سالن با شور و شعف مشغول عکاسی از عروسک‌های پشت ویترین سالن که نمونه آثار و نمایش‌های گروه تئاتر آران بود، بودند. بعد از اعلام ورود، تماشاگران با بلیت‌هایی که در دست داشتند در جایگاه خود قرار گرفتند؛ جمعیت آنقدر زیاد بود که تمام صندلی‌ها پر شد.
بهروز غریب‌پور هم در جایگاه تنظیم صدا نشسته بود و با صبوری جمعیت را تماشا می‌کرد. وقتی کار شروع شد نفس‌ها در سینه حبس بود، دقیقاً مثل چند سال گذشته. این نمایش قوی و زیبا بود به طوریکه من را یاد آن سال‌ها انداخت. در کار هیچ تغییری به وجود نیامده بود، صداها همان صدای همایون شجریان و معتمدی بود. فقط گویا آنطور که در خبرها آمده بود، عروسک‌گردان‌ها عوض شده بودند.
در هر پرده که کنار می‌رفت و صحنه جدید شروع می‌شد بغضی در گلویم گیر کرده بود، به طوریکه در صحنه حمله مغول به ایران و در نهایت کشتن شمس دیگر نتوانستم تحمل کنم. البته این فقط گویای حال من نبود. بیشتر جمعیت هم تحت تأثیر قرار گرفته بودند و هر کدام احساسشان را به گونه‌ای بیان می‌کردند؛ با اشک یا در خلسه فرو رفتن.
آنقدر این نمایش تأثیرگذار بود که خستگی یک ساعت و چهل و پنج دقیقه را حس نمی‌کردیم. به طوریکه همه با سکوت در جای خود نشسته بودند و به نمایش خیره شده بودند. در بخش‌هایی از این نمایش آهنگ وطن پخش شد. آنقدر ذهنم را درگیر کرد که من را به فکر فرو برد که چقدر سرزمین ما مصیبت و سختی کشیده است، از گذشته تا کنون هر کسی از راه رسیده خواسته ضربه‌ای به آن وارد کند و چه آدم‌های ارزشمندی را این وطن از دست داده است.
در ادامه نمایش با یک صحنه تأثیرگذار که شعارش این بود که ظلم ماندگار نیست به پایان رسید و به این ترتیب این نمایش دوباره تبدیل به یک خاطره خوب برای من شد.
لازم به ذکر است که اپرای مولوی در سال ۱۳۸۸ در تهران تولید و در شهرهای شیراز، دبی (امارات متحده عربی) و رم (ایتالیا) اجرا شده است و پانزده سال است که اجراهای متعدد داشته است.